รวบรวมคำถาม ที่เคยถามตอบพี่ฮิมในห้อง openchat

ครูฮิมเมตตาสอน

เห็นตัณหาเป็นแรงพุ่งไปสู่อนาคตนี่เห็นชอบแล้วครับพี่ ถึงแม้ไม่มีอนาคตังสญาณ แต่อย่างน้อย การเห็นเช่นนี้ ก็นำมาเทียบกับอดีต ปัจจุบัน จนครบลูปของการดูวงรอบเวลาให้เป็นของปลอมทั้งยวงได้

จริงๆ ตัณหาการอยากข้ามเส้นเนี่ย เป็นวัตถุดิบชั้นเลิศเลยนะครับ เพียงแต่ความยากในการดูจนละได้เนี่ย ระดับเดียวกับกามราคะ กับปฏิฆะเลย คือ ถึงแม้จะเห็นแล้ว แต่ก็ยังถูกมันครอบได้อยู่ดี

แต่หากเห็นจนคล่อง แล้วเพิ่มความห้าวหาญเข้าไปทำนองว่า "อยากข้ามเส้น ก็อยากไปสิ (วะ)" แล้วดูแบบไม่เกลียด หรืออยากให้มันหาย จะเห็นรายละเอียดของอาการอยากข้ามเส้นนี้ ซึ่งเป็นทรัพยากรทางสัญญา และปัญญาญาณที่ทรงค่ายิ่งกว่าเพชรทอง

ส่วนเรื่องจิตลิง จิตวิ่งไป พี่เคยเห็นต้นเหตุแห่งจิตฟุ้งแล้ว เป็นอาการหนึ่งกลางอกเท่านั้น หากไม่หลงกลของมัน ที่หลอกให้เห็นว่า "มีทิศ" พุ่งไปทางโน้นที ทางนี้ที จะจับไต๋มันได้ว่า การฟุ้งนั้น ไม่ได้พุ่งไปในทิศไหนหรอก มันเป็นแค่อารมณ์ทางใจอันหนึ่งที่เกิดขึ้นประกอบกับจิตนิ่งๆ เท่านั้นเอง

หากเห็นจิตฟุ้งที่ไม่ใช่ความคิดฟุ้งซ่านได้ จะรู้เลยว่า เวลาดู ไม่ได้ยากอะไร เพราะมันก็เป็นแค่อารมณ์หนึ่ง
เรื่องจิตเสื่อมก็ไม่ต่างจากตอนเผชิญตัณหาอยากบรรลุธรรม
เป็นของที่จะเป็นกลางกับมันได้ยาก แต่หากตั้งมุมมองไว้ถูก อีกทั้งสั่งสมความเข้าใจมามากพอ จะเห็นว่า ในยามที่จิตไม่เอาไหนเลย ก็เป็นช่วงเวลาแห่งความคืบหน้าได้

เพราะไม่ว่าจะเป็นช่วงจิตดีแสนดี หรือจิตเลวร้ายยากรับไหว ต่างก็ตกอยู่ใต้วงรอบแห่งปัจจยาการ ไล่มาตั้งแต่
มีรูปนาม กายใจ
ก่อเกิดเป็นอายตนะ ๖
รับผัสสะทั้งนอกใน ดีและไม่ดี
มีความรู้สึกและอารมณ์หลังกระทบผัสสะนั้น
เกิดตัณหา เบาบ้าง แรงบ้าง อยากยึดไว้บ้าง อยากผลักออกบ้าง
แล้วก็ยึดสำเร็จ จนล็อกไว้เป็นอัตตาตัวตน หรือพูดให้ง่ายคือ มีตัวเราเป็นผู้เสพผัสสะนั้นด้วยตัณหาเต็มคราบ
เมื่อยึดสำเร็จก็เกิดภพชาติย่อยๆ เป็น subset ของชาติใหญ่ชาตินี้
แล้วสุดท้ายก็แสดงออกในรูปของทุกข์ทางใจเสมอ

จะเป็นช่วงที่ปฏิบัติเหมือนใกล้เหลือเกิน หรือตอนที่ (เหมือนว่า) จะดูห่างไกลจากหนทางเหลือเกิน

ต่างก็มีวงรอบของปัจจยาการเหล่านี้ให้ดูทั้งสิ้น

และพวกนี้แหละคือบันไดที่พาเราคืบหน้าไปจริงๆ ไม่ใช่สภาวะดีหรือแย่