รายงานสภาวะต่าง ๆ ที่เกิดจากการปฏิบัติภาวนา และระหว่างวัน

จะพูดถึงตัวเองให้เพื่อนๆฟังนะคะ ว่าเป็นคนอินดี้มากๆ ชีวิตประจำวันค่อนข้างซ้ำๆ ซากๆ ทำให้เรากลายเป็นคนเรื่อยๆ เฉื่อยๆ สบายๆ พอเข้ามาปฏิบัติธรรม ได้พลิกมุมมองใหม่ ก็มาฉายชัดก็ตอนไปอำนาจเจริญล่าสุด ที่ไปซื้อของมาใส่บาตรแต่ตี 5 กระตือรือร้นมากที่จะลุกขึ้นมารวมญาติตอนตี 4 และเข้าซูมในตอนเย็น แม้จะเดินทางไกลก็ตาม ไปวัดก็ไปนั่งฟังเทศน์ฟังธรรม มีประโยคหนึ่งที่หลวงพ่อมานพท่านถามว่า "คิดว่าตัวเองทำได้ไหม" นัทตี้ตอบท่านไปว่า "ทำไม่ได้คะ" คำถามท่านคือคิดว่าตัวเองเป็นนักปฏิบัติที่เก่งสมาธิไหมนั่นแหละคะ  แล้วท่านอมยิ้ม แล้วพูดว่า "ดี จะได้ไม่หลงตัวเอง" เราก็ถูกเทรนมาดี ครูตุลย์ครูฮิมสอนเราให้ไม่เทียบเค้าเทียบเรา ไม่ให้ดูถูกกัน ให้มองทุกคนเสมอกันนี้เนาะ 555

คุยกับพระสงฆ์หรือแม้แต่ครูของพวกเราที่ปฏิบัติ  มันก็สบายใจนะคะ พูดคุยได้ไม่เคอะเขิน เหมือนคุยกับญาติผู้ใหญ่ นั่งสนทนาไปสิ่งที่อยู่ภายในใจของเราก็ผุดพลายขึ้นมา หลวงพ่อท่านก็นั่งฟังนะคะ

1. ยิ่งปฏิบัติ ยิ่งเห็นนิสัยเลวๆ ในตัวเอง เห็นข้อเสียมากมาย แต่การเห็นมันเห็นแบบยอมรับนะ ไม่ใช่ยอมจำนน ยอมรับคือมันพร้อมแก้ไข แต่ยอมจำนนนี้มันยังมีความรู้สึกอึดอัดยังมีความรู้สึกค้านในใจเล็กๆว่าจริงบางส่วน ไม่จริงบางส่วนอยู่

2. พอเรายอมรับข้อเสียของตัวเองได้ ใจมันก็เหมือนจะผ่อนคลายมากขึ้น เริ่มจะพร้อมศิโรราบให้ธรรมกำราบอัตตาลงเสียสิ้นได้

3. เมื่อก่อนใครมาตำหนิมาว่านี้ ของขึ้นเลย แต่ตอนนี้มันรับฟังยอมรับได้ เข้าใจได้ ว่าเราไม่ดีจริง ชั่วจริง พอพูดถึงจุดนี้แทนที่ใจจะแน่นคับอก มันกลับโล่งว่างสบาย ไม่ได้รู้สึกผิดหรือรู้สึกถูก แต่กลับรู้สึกดีเสียอีก เหมือนยกอะไรหนักอึ้งออกจากใจเสียมากกว่า

4. ถ้าเมื่อก่อนเรานับถือใครจะยกย่องเชิดชู หรือมีความเชื่อใดๆก็จะสำคัญมั่นหมายว่าเราถูก เราดี คนอื่นที่ให้ความเห็น หรือเชื่อถือศรัทธาคนอื่น หรือสิ่งใดที่นอกเหนือจากเรา คือไม่ดีพอ มีการเทียบเค้าเทียบเรา ยกตนข่มท่าน ของข้าดี ของเอ็งไม่ดี ของเอ็งดี ของข้าดีกว่า แล้วก็เอาวาทะกรรมมาเกทับกัน จนบางทีทำให้ครูบาอาจารย์เราเสื่อมเสียไปด้วยนะ เคยเห็นเหมือนกัน ตอนนี้แม้เรานี้โง่บรมเลย โมหะครอบหลงผิด ไปเทียบเค้าเทียบเรา ครูบาอาจารย์ท่านก็อยู่ของท่าน มาพลอยเสียเพราะลูกศิษย์ลูกหาที่หลงผิดไปเสียได้

5. พอปฏิบัติธรรมไปเห็นแสง เห็นสีอะไรต่างๆมากมาย เห็นผี เห็นสาง ก็มโนว่าตัวเองนี้ช่ำชองเก่งกาจ เห็นอะไรพิศดารเหลือคณานัป ดีที่ยังพอมีสติอยู่บ้างไม่หลงใหลได้ปลื้มไปกับมัน เพราะไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ ยิ่งเห็นยิ่งหลงตัวเอง ยิ่งออกนอกทางไปไกลเลยทินี้ พอมาอยู่กับความธรรมดาก็คิดว่ามันไม่ก้าวหน้านะ เพราะเราคิดว่าการปฏิบัติมันต้องพิศดารกว่านี้สิ ถึงจะก้าวหน้า ไปล็อคสเปคไว้เสียเลอเลิศ แท้จริงแล้วปฏิบัติให้เป็นคนธรรมดา อยู่กับธรรมชาติ เข้าใจความเป็นอนัตตา ความไม่มีตัวเค้าตัวเรา ไม่มีตัวตน นี้เอง ไอ้เราก็ไง่มาตั้งนาน

6. ตอนนี้ปฏิบัติยังมีโลภ โกรธ หลงอยู่มาก รู้ว่ายังมีมาก แน่ก็บางลงไปเยอะ เวลาความโทสะเกิด ใจมันอึดอัดคับแน่นนะ บางทีตัวสั่น ปากสั่น แต่มันก็มีสติยับยั้งชั่งใจจะไม่โพล่งคำพูดร้ายๆออกไป นี้เป็นจุดเริ่มต้นของการเจริญปัญญาของตัวเอง  พอมันมีขันติมากๆ เข้า อาการไหวของใจก็ซาลง โทสะผุดขึ้นมา อาการทางกายก็แผ่วลง ไม่กระเพื่อมแรงเหมือนเดิม แต่รู้ว่าโกรธมาก โกรธน้อย เอาสติมาดูเวทนาทางกาย หน้าอกแน่นไหม ความร้อนภายในกายแล่นไปส่วนใดบ้าง ปวดหัว ตัวร้อน ปากสั่น ตัวสั่น ไหม คือมาพิจารณาทางกายเสร็จสรรพ ไปดูลมหายใจเข้าออก มันฟืดฟาด มันแผ่นเบา มันห้วนสั้น หรือมันยังผ่อนยาวอยู่ มันสรุปไปอยู่ตรงลมหายใจ อาการโทสะมันก็ดับลงตรงนั้น  จริงๆก็ไม่ได้ไปข่มจิตข่มใจอะไรเลย เพียงแต่เอาสติไปรับรู้อาการทางกาย อาการทางใจ และไปรู้ลมหายใจเท่านั้น ใจเย็นลง การตอบโต้ก็เป็นไปด้วยความเยือกเย็น และมีสติมากขึ้น

ถ้าเป็นเมื่อก่อนพอโกรธก็รู้ว่าโกรธ จะพยายามข่มจิตข่มใจทันที ซึ่งมันใช้กำลังมาก ทำให้สติขาดผึงได้ง่ายๆ แล้วมันดับไม่จริง มันแป๊บเดียวก็กำเริบขึ้นมาอีก แล้วก็ง่ายมากต่อการปะทะคารมหรือใช้กำลังรุนแรงในลำดับต่อมาได้คะ

7. เวลาเกิดโมหะ ตัวนี้จะเห็นยากหน่อย เพราะมันค่อนข้างทับซ้อนในความรู้สึกตัวเอง โทสะมันจะเห็นค่อนข้างง่าย เวลาเราไถเฟส ไถไลน์ แล้วเราก็รู้ตัวทั่วพร้อมไปด้วย รู้ลมหายใจไปด้วย แต่มือก็ยังไถอยู่ มีความเพลิดเพลินในการดูนั้น หารู้ไม่ว่านี้เป็นความเพลินในราคะ เพลินในกาม คิดว่าไม่ดูก็ได้ แต่มือไม่หยุดไถ ตาไม่ห่างจากหน้าจอ ไม่ว่าจะเป็นธรรมะหรือ คลิปเต้น คลิปต่างๆในยูทูป ลืมไปว่าถ้าเรามีสติกำกับให้ถอนความรู้สึกจากหน้าจอ กลับมาภาวนาเสียก็จะได้ประโยชน์มากกว่า พอมันเพลินไปนานๆเข้า แล้วค่อยมีสติมาหยุดดู หยุดเสพ มันกินเวลาไปเนิ่นนานแล้ว ซึ่งตัวเพลินนี้แหละคือตัวฉุดรั้งออกเส้นทางภาวนาดีๆนี้เอง

หรือเวลาโกรธ โทสะหายไป นานเข้าก็มีความรู้สึกปรุงแต่งขึ้นมา  นึกเห็นหน้าคนที่ทำให้เราไม่พอใจก็อาฆาต พยาบาท ไม่อยากเห็น ไม่ได้ให้ได้ดี เกิดโมหะครอบหัว ครุ่นคิดงุ่นง่านเป็นวันๆ อารมณ์ร้อนภายในกายก็ไม่ทันสังเกต กว่าจะรู้สึกตัวอารมณ์บาปก็กินตัวเองไปหมดตัวแล้ว ถ้าตายตอนนั้นก็ไม่อยากคิดเลยว่า จะตกอบายภูมิหลุมไหน

8. วันไหนสภาวะดีๆ จิตโล่ง ว่าง สว่าง สมาธิเสถียร เดินได้เบาหวิว วันนั้นก็คุยจ้อทั้งวัน มีความสุขกับเพื่อนๆ เหมือนโลกใบนี้งดงาม ช่วงไหนที่สภาวะดรอปลงก็ท้อแท้ ห่อเหี่ยว ไม่อยากปฏิบัติ หาเหตุขี้เกียจเข้าซูม เข้าไลฟ์ ไม่อยากส่งการบ้าน เห็นเพื่อนๆคุยกันสภาวะดีก็เทียบเค้าเทียบเรา อยากได้ อยากดี อยากมี อยากเป็นเหมือนเค้า พอไม่ได้ดั่งใจก็มีโทสะ โมหะเคลือบจิตตัวเอง ก็ขยันขึ้น ไอ้ความขยันที่เกิดมีแต่ตัณหาพาไป ทะยานอยากได้สภาวะดี ทำไปๆก็ไม่ได้ดีนะ มีแต่แย่ลง มันไม่เป็นกลาง มันธรรมชาติ มีแต่เพ่งเอา เล่งเอา มีแต่เอาเข้าตัว  ไม่มีสละออก ไม่มีแผ่ออกเลย สงบกูก็จะเอา โล่งว่างสว่างกูก็จะเอา โสดาบันกูก็จะเอา สกิทาคามีกูก็จะเอา อนาคามี อรหันต์ นิพพานกูก็จะเอา จะเอาหมด ไม่สละออกสักอย่าง คือไม่ทิ้งตัวอัตตาออกไปเลย พอได้ฟังครูตุลย์ ครูฮิมไกด์ ก็ถึงบางอ้อ ไอ้ที่มันไม่ก้าวหน้า เพราะเราไม่เคยคิดสละออกเลย มีแต่เอาเข้าตัว

สรุปกับตัวเองได้ว่า ทิ้งอัตตาตัวตนเสีย สละออก มันก็ข้ามได้แล้ว อย่าเป็นอะไรเลย เป็นคนธรรมดาๆนี้แหละ  แต่ไม่มีใครเป็นเจ้าของรูปนามขันธ์ห้านี้ เดี๋ยวมันก็ตายทุกคน เดี๋ยวก็คือไปสู่ธาตุดินน้ำลมไฟทุกคน

วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ ถือว่าแชร์ประสบการณ์เส้นทางธรรมตลอดระยะเวลา 1 ปี ที่อยู่ในห้องวิปัสสนา เพื่อนๆคนไหนมีอะไรอยากเล่าอยากแชร์ ก็อยากอ่านนะคะ บางทีเผื่อเป็นข้อคิดดีๆในการปฏฺิบัติให้แก่กันและกันได้คะ สาธุในธรรมทาน และอนุโมทนาบุญในการปฏิบัติของทุกท่านนะคะ